کد مطلب:254015 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:268
روش موعظه و نصیحت
چون كه انسان فراموشكار است و گاهی از نتیجه و حاصل كار ها غافل می شود، باید با موعظه و نصیحت و امر به معروف و نهی از منكر، او را متذكر وظایف خود كرد و و به او هشدار داد كه نتیجه عمل او چه خواهد شد و این یكی از شیوه های تربیتی امام هادی(ع) برای تربیت افراد بود. آن حضرت همیشه افراد جامعه را با بیان نورانی و الهی خویش موعظه و نصیحت می فرمود و آنان را متحوّل و متذكّر می ساخت؛ چنان كه در روایت آمده است:
«بریحه عباسی، پیشنماز دستگاه خلافت در مكه و مدینه، در حضور متوكل عباسی، از شخصیت امام هادی(ع) و خطر او در میان شیعیان به شدت انتقاد كرد و از خلیفه خواست كه او را از مدینه تبعید سازند و همین گونه هم شد. هنگامی كه امام هادی(ع) را از مدینه به سمت سامرا می بردند، بریحه با امام همراه بود و به حضرت چنین گفت: تو خود می دانی كه عامل تبعید تو (به سامرا) من بودم. با سوگند های محكم و استوار قسم می خورم كه اگر شكایت مرا نزد امیرالمؤمنین یا یكی از درباریان و فرزندان او ببری، تمامی درختانت را (در مدینه) آتش می زنم و بردگان و خدمتكارانت را می كشم و چشمه های مزرعه های تو را كور خواهم كرد و بدان كه این كار ها را می كنم. امام هادی(ع) متوجه او شد و در مقام موعظه و نصیحت به او چنین فرمود: نزدیك ترین راه برای شكایت از تو این بود كه دیشب شكایت تو را نزد خدا بردم و من شكایت تو را كه بر خدا عرضه كردم، نزد بندگانش نخواهم برد. بریحه چون این سخنان حكیمانة و موعظه آمیز امام را شنید، به دامان حضرت افتاد و با تضرع و انابه تقاضای بخشودن كرد. امام نیز در جواب فرمود تو را بخشیدم». [1] .
«بریحه عباسی، پیشنماز دستگاه خلافت در مكه و مدینه، در حضور متوكل عباسی، از شخصیت امام هادی(ع) و خطر او در میان شیعیان به شدت انتقاد كرد و از خلیفه خواست كه او را از مدینه تبعید سازند و همین گونه هم شد. هنگامی كه امام هادی(ع) را از مدینه به سمت سامرا می بردند، بریحه با امام همراه بود و به حضرت چنین گفت: تو خود می دانی كه عامل تبعید تو (به سامرا) من بودم. با سوگند های محكم و استوار قسم می خورم كه اگر شكایت مرا نزد امیرالمؤمنین یا یكی از درباریان و فرزندان او ببری، تمامی درختانت را (در مدینه) آتش می زنم و بردگان و خدمتكارانت را می كشم و چشمه های مزرعه های تو را كور خواهم كرد و بدان كه این كار ها را می كنم. امام هادی(ع) متوجه او شد و در مقام موعظه و نصیحت به او چنین فرمود: نزدیك ترین راه برای شكایت از تو این بود كه دیشب شكایت تو را نزد خدا بردم و من شكایت تو را كه بر خدا عرضه كردم، نزد بندگانش نخواهم برد. بریحه چون این سخنان حكیمانة و موعظه آمیز امام را شنید، به دامان حضرت افتاد و با تضرع و انابه تقاضای بخشودن كرد. امام نیز در جواب فرمود تو را بخشیدم». [1] .
[1] ر.ك: اثبات الوصية، مسعودي، ص 196 و 197 و454.